Myanmar

Op 12 januari vloog ik naar Myanmar, want we vroeger kende als Birma. Mijn visum had al ik in Kathmandu geregeld. Myanmar; het is geen China, Nicaragua, Cuba, Venezuela, Bolivia, Ecuador, of Noord Korea, maar wel een socialiste dictatuur. De vraag is of je wel naar zo’n land toe wilt gaan; het antwoord is waarschijnlijk nee, maar ik kon de verleiding niet weerstaan. Er wordt gezegd dat er iets aan het veranderen is ten goede van de vrijheid van meningsuiting, maar dat zegt men al heel lang. In Bagan kwam ik een standje tegen van de -National League for Democracy- en heb ik trachten te vragen hoe het gaat met het democratiseringsproces, maar je krijgt daarop geen antwoord, behalve dan dat zeer recentelijk de ministers van buitenlandse zaken van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, plus Hillary Clinton op bezoek zijn geweest. In de straten zie je posters en T-shirts van Aung San Suu Kyi (nobel prijswinnares en bijzonder moedige vrouw), politie heb ik nauwelijks gezien, en alles lijkt er hier gemoedelijk aan toe te gaan, althans op de weinige plaatsen waar ik ben geweest. Ik denk dat voor de meesten van de Myanmarese; Birmese bevolking het begrip democratie net zo abstract is als de relativiteitstheorie van Einstein. Ik denk dat wij in westerse landen graag ons democratische staatsbestel willen opdringen aan landen onderhevig aan politieke verandering, zonder stil te staan bij de vraag of “ons systeem” wel zo democratisch is, en of het wel zo goed werkt, gezien de huidige crisis waar wij ons in bevinden, en de onmacht en het gebrek aan slagvaardigheid van onze gekozen regeringsleiders om tot oplossingen te komen.

In 1988 was ik ook in dit land, met slechts een visum voor 7 dagen. Ik had toen het reisboek min of meer uit mijn hoofd geleerd. Toen reisde ik na aankomst vanuit Bangkok van Rangoon met de nachttrein naar Mandelay (14 uur), met de boot een dagtochtje heen en weer naar Mingun, met de bus 8 uur naar Pagan, 2 dagen later vloog ik terug naar Rangoon, alwaar ik met de trein nog een dagtochtje naar Pegu maakte, om vervolgens vanuit Rangoon terug te keren naar Bangkok. Alles moest je toentertijd regelen via het Birmese toeristenbureau.

Nu had ik besloten het rustig aan te doen. Voor mij was destijds het hoogtepunt Pagan, wat nu Bagan heet, een plek van 42 vierkante kilometer met zo’n 4000 tempels en pagodes en ontelbare Boeddhabeelden. De eerste dag trok ik met paard en wagen en gids er op uit om de meest afgelegen plekken te zien. De andere dagen huurde ik een fiets. Één keer had ik een lekke band, maar in de midden van nergens hing een bordje “Fietsreparatie”, en voor 50 eurocent werd keurig mijn band geplakt. Ik was wederom erg onder de indruk van deze vlakte bezaaid met imposante gebouwen, met vanaf diverse tempels prachtige uitzichten. Ik vind dit een van de meest bijzondere tempelsites plekken in Azië.

De rest van de tijd heb ik doorgebracht in Yangon (wat vroeger Rangoon heette), sinds 2005 niet langer de hoofdstad, dat is nu Naypyidaw. Vergeleken met andere grote steden doet Yangon (5 miljoen inwoners) dorpelijk aan. Er is een treintraject om Yangon heen, en voordat je het weet zit je in een landelijke omgeving. De stad heeft enkele vrij nieuwe gebouwen, verder zijn een hoop gebouwen nogal vervallen.

De attractie van Yangon is de Shwedagon pagoda, een immens gouden bouwwerk, zichtbaar van ver in een groot gedeelte van de stad. Mijn gids boek beweert dat er zo’n 53 kubieke meter bladgoud in de tempel is verwerkt, maar ik ben geneigd dat niet te geloven, simpelweg omdat het onwaarschijnlijk is. De bouw is begonnen zo’n 2500 jaar geleden! Het is zonder meer een van de meest imponerend tempels die ik ken in Azië. Ik ben hier 2 keer geweest, de tweede keer meer dan een halve dag. Voor hen die niets te doen hebben: probeer te tellen hóeveel boeddha’s zich bevinden op het terrein van de Shwedagon pagoda, dat is een onmogelijke opgave.

Nog wat wetenswaardigheden, in Birma zie je nauwelijks mobieltjes, (een mobiel loze samenleving) onder andere omdat een simkaatje hier extreem duur is (tot voor kort rond de 1000 doller heb ik me laten vertellen). Wat je hier wel ziet is onwerkelijke (gemotoriseerde) voertuigen waarvan ik vaak niet wist dat ze bestonden. Mannen dragen hier een aan elkaar gestikte doek, dichtgeknoopt bij de buik, vrouwen dragen een soort sarong. Vrouwen smeren een soort houtaftreksel op hun wangen ter verkoeling. Zowel mannen en vrouwen roken naast sigaretten Birmese sigaren, en kauwen op een roodachtige substantie (evenals in andere landen hier in de regio) , en spugen dat ook weer uit waar dan ook. Het Birmese schrift is het fraaiste wat ik ken, met allerlei (halfopen)cirkeltjes naast/op/onder elkaar. Internet is hier over het algemeen zó traag dat het onwerkbaar is. Ik heb in Yangon nog getuige mogen zijn van Chinees nieuwjaar. En tot mijn vreugde heb ik óók nog Donald Duck en Mickey Mouse mogen ontmoeten bij het park Happy World, vlak bij Shwedagon Pagoda. Verder raadt men hier rechts terwijl het stuur ook rechts zit; in grootste deel van Azië rijdt men links. Het helpt verder enorm, zoals in elk land, wat basis zinnetjes te kunnen zeggen.

Mijn aanwezigheid in dit land heeft mij gemotiveerd om voor het eerst in zo’n 20 jaar een boek te gaan lezen; Burmese Days van George Orwell (voor middelbare school heb ik ooit 1984 en Animal Farm gelezen). Verder heeft de hoeveel(veel)heid toeristen mij verbaasd. Het betekent in ieder geval voor een hoop Birmese mensen een (aanvullende) bron van inkomsten.

Dat brengt mij bij het onderwerp dollars, veel tijd gaat in Myanmar verloren aan het oeverloos turen naar dollarbiljetten. Als er maar een piepklein vlekje of oneffenheid aan het biljet kleeft, raak je het aan de straatstenen niet kwijt. (De reden ben ik niet te weten gekomen) Ik ben meer dan 2 dagen bezig geweest puntgave dollarbiljetten te bemachtigen (dank aan een vriendelijke en geduldige moneychanger in Bangkok). Gevolg is dat iedereen (wij toeristen) met een onwaarschijnlijke hoeveelheid cash op zak lopen. Bedenk dat er hier GÉÉN ATM’s zijn, en creditcards ook praktisch nutteloos zijn. Voor diegenen die na mij naar Myanmar gaan: sinds kort kun je dollars wisselen bij banken en zelfs op het vliegveld tegen goede (beste) koers; vermijdt moneychangers op straat.

Enkele foto’s in het mapje Myanmar.

Groetjes, en tot mijn volgende bericht,

Paul, sinds 25 – 1 in Bangkok, waar het benauwd heet en verstikkend vochtig is.

================================