Manila, Filipijnen

Op 29 april om een uur of 4 in de ochtend kwam ik vanuit Taipei aan in Manila, hoofdstad van de Filipijnen. Eerst een paar uur getracht te slapen op de grond van luchthaven. Daarna bij verschillende ATM’s geprobeerd geld op te nemen, waarvan er geen één werkte. Toen ik --een politieagent-- in de luchthaven om hulp vroeg, werd ik geconfronteerd met de leidraad van de komende dagen (een corrupte samenleving); hij wees me naar een geldwisselaar, en maakte me vervolgens duidelijk dat hij daar wel enkele “dollars souvenir” voor verlangde (hij had pech, daar begin ik niet aan).

Mijn volgende probleem werd mijn “door de luchthaven geautoriseerde taxi”: al heel snel merkte ik dat er met de meter geknoeid was, en toen ik de taxigegevens begon te noteren deed de chauffeur iets waardoor de kilometerteller en taximeter driemaal zo langzaam ging lopen. Ik had geen keuze het er bij te laten. Bij aankomst bij mijn vooraf betaalde  hotel werd al gauw duidelijk dat er niet veel ingecheckt zou worden tenzij ik de portemonnee zou trekken (wat ik uiteindelijk wel heb gedaan), daarna was mijn verblijf in het hotel zonder problemen.

Nergens in Azië heb ik me zó onveilig gevoeld als in Manila (alsof ik in Centraal- of Zuid Amerika was), hierdoor heb ik ook minder gezien dan gepland. De Filipijnen  zijn lange tijd een kolonie geweest van het Spaanse koninkrijk, (met een korte onderbreking waarbij de Filipijnen onderdeel uitmaakte van het Verenigd Koningkrijk). In 1898 gingen de Filipijnen over in Amerikaanse handen. Op 4 juli 1946 werd het land onafhankelijk. Vervolgens viel het land ten prooi aan een opeenvolging van corrupte presidenten.

Herinneringen aan het Spaanse tijdsperk zijn o.a. te zien in het gebied “Intramuros”, een gebied binnen een ommuring waar veel gebouwen met spaanse architectuur bewaard zijn gebleven. Getuigenis aan de Amerikaanse koloniale periode zijn o.a. de kleurrijke jeepney’s een vervoermiddel wat je alleen op de Filipijnen zult tegenkomen. Verder is het openbaar vervoer hopeloos, er zijn 2 bovengrondse “lightraillijnen” die niet op elkaar aansluiten, en een metrolijn. Daarnaast zijn er bussen, fiets- en motor riksja’s. Het straatbeeld is vies en chaotisch.

Arbeid is erg goedkoop, dat zie je overal terug (winkels, restaurants), en bijna elke winkel, restaurant, openbaar gebouw (etc.) heeft één (of meerdere) imponerende gewapende beveiligingspersoon in dienst. Verder zie je overal “uitzendbureaus”  die bemiddelen in banen in het buitenland, veelal ook in de scheepvaart.

Sinds Hanoi (ik ontvluchtte de hitte van Thailand en Laos) heb ik een periode in koele (lenteachtige) klimaten doorgebracht, daar is nu helaas een einde aan gekomen. In Manila, maar ook mijn volgende bestemmingen is het verstikkend heet, en heel veel tropische regenbuien.

Enkele foto’s in het mapje Manila, Filipijnen.

Tot mijn volgende bericht, ondertussen vanuit Ho Chi Minh City (Saigon) Vietnam.