Venetië

Al twee keer eerder was ik in Venetië, in Las Vegas in 2009, en ruim  2 jaar later in Macau. Venetië is eigenlijk een lagune met een groep eilandjes, waarvan Venetië het grootste is door welk  zich één groot kanaal doorslingert in de vorm van een omgekeerde  S, verder verbonden met hele kleine grachtjes, overspannen door petieterige bruggetjes. Je weg vinden is moeizaam, steegjes zijn smal, vaak doodlopend, en straatjesnamen zijn bijzonder slecht aangegeven.  Auto's heb je hier niet en fietsen is ook een onmogelijkheid. In de vroege middeleeuwen was de Venetiaanse regio (door haar strategische ligging)  een invloedrijke economische zone, echter geleidelijk aan werd Venetië steeds minder belangrijk, mede door het koloniseren van de nieuwe wereld (Centraal en Zuid  Amerika) door buurland Spanje.  In 1797  bracht Napoleon Venetië onder zijn invloedssfeer en verkwanselde het vervolgens aan het Oostenrijkse keizerrijk. In 1866  werd Venetië onderdeel van het Italiaanse koninkrijk (t/m 1946, toen Italië een republiek werd), en ik moet bekennen dat ik nooit geweten heb dat deze monarchie bestaan heeft.

En al snel kom je in aanraking met de maffia, de manier om je te verplaatsen is per boot, hier vaporette genaamd, en dat klinkt heel snel maar dat zijn ze niet, en voor deze magere dienstverlening vraagt men ter plekke € 7,== voor een enkel tochtje, al duurt deze 3 minuten, ofwel je wordt gedwongen één of andere abonnementsvorm te kopen (in mijn geval € 50,== voor een week).  En waar de toeristen over elkaar struikelen, is op 1 januari het toeristenbureau dicht. Een dag later zitten er 2 ongeïnteresseerde w.. vrouwen, en dan wil je de Venice Card kopen (een "voordeelkaart voor toeristen") is die uitverkocht, te vergelijken met een bruine kroeg waar het bier op is.

En waarschijnlijk kent U allen wel plaatjes van het grote Venetiaanse plein Piazza San Marco, geflankeerd door 2 witte galerijgebouwen van drie verdiepingen, de Basilica di San Marco (vernoemd en gebouwd op de begraafplaats van beschermheilige Johannes Marcus),  die prachtige Campanila (beltoren) en El Palazzo Ducale aan het water. Helaas worden de uitzichten wat beperkt door werkzaamheden aan de basiliek, en een of andere idioot heeft bedacht een immens grote LG reclame te plaatsen tegenover deze kerk, wat het hele plein ontsierd.

Voor velen is een bezoek aan El Palazzo Ducale   (voormalig bestuurscentrum van Venetië)  iets unieks, voor mij dus ook, maar ik werd knettergek van alle prikkels; de muren  van bijna alle vertrekken zijn  integraal vol geklad met religieuze schilderijen en  afbeeldingen van  o.a. opgedoste  Venetiaanse magistraten. En ook de plafonds zijn "gesierd": met fresco's (=schilderij op plafond of muur), stucco's (reliëf in de beplastering) en tondo's (= rond schilderij). Je weet niet waar je beginnen moet met kijken. En zo'n paleis is dusdanig omvangrijk: tientallen enorme vertrekken, één daarvan,  Sala del Maggiore Consiglio, meet ruim 50 bij 25 meter (13 meter hoog). En één der grootse olieschilderijen ter wereld bevindt zich hier in deze pompeuze zaal: Il Paradiso (hierboven) van Jacobo Tintoretto, en na vandaag wil ik die naam niet meer horen; bijna overal waar je in Venetië komt hangt wel iets wat die man gecreëerd heeft. Terugkomend op Il Paradiso (het Paradijs); ik word er helemaal depressief van, daar het voor mij alleen maar somberheid uitstraalt. De afmeting is ongeveer 25 bij 10 meter, en ik schat dat je ongeveer 4 bussen van 10 liter  Gamma latex`nodig hebt om het 1 keer  over te schilderen, en ik schat dat  minstens 3 lagen nodig zijn om de muur mooi wit te maken. Een brug op de tweede verdieping:  Il Ponte dei Sospiri verbindt het paleis met de toenmalige gevangenissen; ruimtes waar een letterlijk en figuurlijk een ijzige sfeer hangt, overigens wel met rustige witte muren.

Eén ding staat vast: Venetië is prachtig om te zien en ultiem fotogeniek. En  waarschijnlijk het beste wat je in Venetië kunt doen is eindeloos ronddolen, verdwalen, de diverse routes van de vaporettes verkennen, en  de sfeer van verschillende architectuurvormen tot je nemen (Gotisch, byzantijn, neoklassiek, moors, rococo etc.). En dan zijn er nog die gondels, ze zijn niet erg efficiënt als het gaat om het afleggen van grote afstanden, maar ze zijn wel elegant en  prachtig om te zien, en waarschijnlijk is een bezoek aan dit eiland niet volledig zonder zo'n gondelritje. Ik heb het echter niet gedaan, daar  de tarieven dusdanig  zijn dat ik voor dat geld terug naar Kiev kan vliegen, en U hoeft ook niet naar Venetië te gaan voor  een tochtje in een gondel, dat kan ook in Amsterdam! Een aardige jonge dame, Tirza Mol, heeft ZELF een gondel gebouwd, en als U contact opneemt met http://www.gondel.nl/  kunt U alles naar U wensen regelen voor bruiloften en andere speciale aangelegenheden en evenementen.

Enkele andere suggesties voor het ondernemen van activiteiten zijn de volgenden.

Het Museo Correr  (samengevoegd met het Museo Archeologico Nazionale en Biblioteca Nazionale Marciana bevat een variëteit  aan bezichtigingsobjecten, te beginnen met een aantal vertrekken, waar ook weer die Habsburgfamilie heeft gewoond (Franz Josef + en "Sisi": ik geloof  rond de jaren 1860), en wat zijn die zalen prachtig, maar tegelijkertijd overdadig uitbundig ingericht. Verder zijn er verschillende collecties te bezichtigen waaronder munten, eindeloos veel  schilderijen, beelden, boeken en wat al niet meer. Na enkele uren heb je ruim 80 zalen doorlopen, overladen met informatie.

Om inzicht te krijgen hoe de welgestelden leefden in Venetië tijdens de 17e en 18e eeuw loont het de moeite het  Museum of Fondazione Querini Stampalia aan te doen; het grote appartement (20 kamers of zo) is bijna identiek zoals het er destijds uitzag, en elk item  is gespecificeerd  en ieder schilderij wordt uitgelegd in goed onderbouwde duidelijke folders per vertrek (in 5 talen) Ik heb zelden zo'n goed gedocumenteerd museum bezocht, je bent wel een paar uur in de weer. Op het eiland Murano is het Museo del Vetro, ofwel het glasmuseum. Het is interessant, maar mijn inziens loont het niet de moeite om daarvoor een uur heen, en ook weer terug in de boot te gaan zitten.

Kunstmusea kent het eiland in overvloed, ik heb bezocht de Galleria Internationale d Árte Moderna, met een onderhoudende introductie en uitleg over moderne kunst, en een bijzonder boeiende verzameling oosterse kunstobjecten. En toevallig passeerde ik een kunstgalerij met onder andere werken van Ferdinand Botero, één van de weinige kunstenaars wiens werken ik kan waarderen. En ik wilde een beeldje kopen (genaamd; Cavallo = Paard), maar de prijs, € 570.000,== (plus 22% BTW) was een serieus obstakel. Desbetreffende galerij bevond zich in een winkelomgeving waar een paar damesschoentjes zomaar € 2000,== kan kosten. Kerken vind je hier ook in overvloed, waarbij je vaak moet betalen, of je neemt een abonnement (geheten Chorus) voor € 10,==, waar dan  tegenover staat dat je een uitleg krijgt in verschillende talen van kerk, altaren en schilderijen. En wat het laatste betreft; ik kan geen schilderij meer zien, zoveel als mijn ogen  er hebben gadegeslagen de afgelopen maanden; ik ben er helemaal klaar mee.

En dan is er nog het Museo della Musica , en je houdt niet voor mogelijk hóeveel componisten er uit Venetië komen: Cavalli, Monteverdi, Grandi, Legrenzi, Rovetta, Albinoni, Corelli, Marcello, Vivaldi, Galuppi en Lotti om er enkele te noemen, zonder dat, gemiddeld genomen, deze componisten mij erg aanspreken.

Bij toeval ontdekte ik dat 6 januari een nationale feestdag is, lijkend op het Nederlandse Sinterklaas, hier La Befana per bambini  geheten, ik weet alleen niet of dit hetzelfde is, of toevallig samenvalt met Allerheiligen.

Nog wat losse observaties, als het globale waterpeil structureel  de hoogte van 1 pizzadoos stijgt staat de boel hier chronisch onderwater, hetgeen voor de toekomst een bedreiging voor de stad vormt. Ik heb gehoord dat men een waterkering wil gaan construeren, maar als ik naar de plattegrond kijk zie ik nog niet hoe men dat gaat doen. Verder staat hier alles schots en scheef. 

Voor een regio die jaarlijks zoveel toeristen ontvangt is de toeristeninfrastructuur hier belabberd. Verder kan ik ook niet zeggen dat ik de afgelopen week een warme band heb opgebouwd met mijn ietwat arrogante theatrale deegvretende Europese zuiderburen.

Enkele foto's in het mapje Venetië, welke een aanvulling vormen op mijn verhaal. Hartelijke groet en tot mijn volgende bericht, Paul