Belize 2012

Op 23 december kwam ik aan In Belize stad (in Belize) vanuit Flores. Belize (met een inwonersaantal net iets groter dan 300.000) heeft een oppervlakte die  ik half zo groot schat  als die van Nederland. Voorheen was Belize een Britse kolonie, ook wel Brits Honduras genoemd. Als ik het goed begrijp is Queen Elizabeth staatshoofd van dit merkwaardige land, en haar portret pronkt op alle Belizaanse bankbiljetten. De hoofdstad is Belmopan, dat niet veel meer is dan een busstation met wat regeringsgebouwen en enkele ambassades.

Belize is een buitenbeentje in de regio. Allereerst is de voertaal Engels, of iets wat er op lijkt. De bevolking is een mengelmoes, o.a. door verplicht immigratiebeleid in  eerdere tijdsperiodes, beter bekend als slavenhandel door  diverse koloniale koninkrijken. Er woont ook een grote groep Mennonieten.

Het straatbeeld in Belize stad is heel anders dan Centraal Amerikaanse buursteden (en juist daarom interessant te bezoeken). Uiteraard chaos, en ontzettend veel herrie; er was zelfs een DJ actief in de winkelstraat. Je wordt veel lastig gevallen door (dronken) bedelaars, waarbij het raadzaam is zeer tactvol op te treden, om te voorkomen dat je een scheldkanonnade   aan je broek hebt. De bouwstijl is anders dan in buurlanden, veel houten huizen, daarnaast zijn kerken in de regel strakker qua bouwstijl en soberder wat betreft inrichting. Het prijspeil is hoog voor levensmiddelen en maaltijden.

En het is de tweede keer dat ik met kerst in het land was, en ik had beter moeten weten; ---ALLES IS DICHT---, ik bevond me in spookstad. Mijn kerstmaaltijd bestond uit brood met smeerkaas met wat fruit. Tweede kerstdag vertrok ik met “chickenbus”  naar het zuiden Ik vind reizen in dit soort bussen een drama, omdat ik met mijn lengte nooit in de smalle bankjes pas.  Het plattelandsbeeld is heel anders dan de “grote stad”, heel vredig en  rustiek, verder prachtige landschappen. In de bus zat een o.a. groepje Guatemalteken (ongeveer 10 mensen), en er voltrok zich een  bijna  bijbels tafereel;  uit een ogenschijnlijk klein zakje kwam een oneindige hoeveelheid tortilla’s, worstjes, eieren en sausjes, en hoe klein die mensen ook zijn, er kwam geen einde aan hun eetlust. En twee uur later, herhaalde zich hetzelfde schouwspel. Het is net zo vreemd als de anomalie dat in dit soort landen een volle bus niet bestaat; er is altÿd plaats voor nog een persoon. Mijn  eindbestemming van die dag (na 7 uur bus) was Punta Gorda. Na 5 minuten wandelen heb je het dorp wel gezien, ik was blij dat ik een supermarktje en een restaurantje trof  die open waren.

De volgende dag besloot ik verder te trekken, ik vond het wel weer mooi geweest in Belize. Met de boot vertrok ik van Punta Gorda naar Puerto Barrios; een havenstad in Guatemala zonder enige toeristische toegevoegde waarde, dus ging ik gelijk met de bus door naar Chiquimula (192 km) in een extreem langdurig en vermoeiende bustocht. Vandaar met 2 andere busjes door naar de grens met Honduras. Om een uur of 19.00 kwam ik aan in Copán in Honduras, een plek waar ik nogal dol op ben, en waarover de volgende keer meer.

Enkele foto’s in het mapje Belize 2012.