Dublin (Éire)

Al snel was mij duidelijk dat er niet genoeg van zijn: Ieren, nice easy going people. Er wonen er slechts 4,5 miljoen in Ierland zelf, in vergelijking met 8 miljoen anderhalve eeuw geleden. De hongersnood van 1845-49  verdunde de bevolking met 1 miljoen (doden), en nog eens 1 miljoen emigrerenden. Migratie bleef sindsdien altijd  in gang door armoede, recentelijk een nieuwe golf geïnitieerd door de crises van 2008. Grote Ierse gemeenschappen zijn te vinden in de VS, Canada, Australië en het Verenigd Koninkrijk.

De Ierse geschiedenis wordt gekenmerkt door onderdrukking, rebellie, burgeroorlog en eerder genoemde armoede. Het onafhankelijkheidsproces kantelde met de paasopstand van 1916. De hoofdrolspelers werden aanvankelijk door eigen bevolking gezien als oproerkraaiers, maar dit  veranderde toen de Britse regering overging  tot hun executie na een zeer korte krijgsraad, en de omstandigheden waaronder, één en ander geleerd in de vroegere gevangenis Kilmainham Gaol; het is me eigenlijk een groot raadsel waarom de Britten altijd zo geciviliseerd gevonden worden, zeker als je leert hoe ze hun (politieke) gevangen behandelden (o.a. India, Ierland, Cyprus) en heden ten dagen in hun eigen Koninkrijkje. In 1922 werd Ierland onafhankelijk onder een aantal voorwaarden. In 1949 werd Ierland een republiek.

Ongeveer een derde van de bevolking leeft in de hoofdstad Dublin, met een redelijk compact centrum waardoor een dun riviertje kabbelt (the Liffey). De predominante bouwstijl wordt Georgian genoemd; voor een leek als ik is deze overduidelijk anders dan in continentaal Europa. In het stadscentrum is het  prachtig park St Stephen's Green gesitueerd, en aan de rand van de metropool het immense Phoenix park, waar o.a de dierentuin, presidentswoning en vele sportvelden zijn te vinden, alsmede waar Paus Johannes Paulus II meer dan 1 miljoen gelovigen de mis voor ging. De stad is bezaaid met monumenten en standbeelden gewijd aan mensen die belangrijk zijn geweest voor de Ierse geschiedenis, waaronder politici, maar ook schrijvers: niet minder dan  4 Nobelprijswinnaars van de literatuur ontsproten op Ierse bodem (Seamus Heaney, William Butler Yates, Samuel Beckett & George Bernard Shaw, welke ook een Oscar ontving).

Er is heel erg veel te doen in Dublin. Zo was ik nog nooit in een bierbrouwerij geweest, hetgeen ik in één keer goed heb gemaakt met een bezoek aan de Guinness fabriek, op de bovenste verdieping is een bar in de vorm van een glas met 360°  uitzichten over de stad. Deze bierbrouwer gebruikt het nationale symbool de harp in hun marketing (verticaal, gespiegeld) enigszins tot ongenoegen van de Ierse overheid die het symbool vaak horizontaal gebruikt, en vreest dat men de republiek associeert met  "een natie van dronkaards", wat ik begrepen heb niet geheel zonder reden,  je struikelt over de bars, waaronder veel toeristische "Temple Bar" district.  Zo bezocht ik ook de oude Jameson Whiskey Distillery.      Ierse whiskey onderscheid zich van anderen omdat ze wettelijk driemaal is gedestilleerd en geen rooksmaak heeft. Ik vergeet bijna te vermelden dat Guinness bier uiterst smakelijk is!

Daarna was mijn bezoek aan de oudste en meest prestigieuze Tninity College uiterst saai, waar in een rondleiding het ruim 400 jarig bestaan  van het instituut dag voor dag werd uitgelegd en steen voor steen verklaard , en ik viel om van verveling in een van de vele bibliotheken, terwijl dat het hoogtepunt van een bezoek aan Dublin had moeten zijn: de bezichtiging van "the book of Kells": een ruim duizend jaar oude bijbel in varkensleer. Al ben ik christelijk opgevoed, door ouderdom en vergeetachtigheid heb ik steeds meer moeite de hoofdpersonages uit elkaar te houden.

Op het gebied van recentelijke klassieke muziek is een grote bijdrage geleverd door U2. Ik dacht dat een opnamestudio heel groot zou zijn, maar de studio die deze groep gebruik(te) beslaat enkele tientallen vierkante meters, waar zich ook een U2 Graffiti  Wall bevindt. In the Little Museum of Dublin is momenteel een  bijzonder interessante exhibitie gewijd aan de geschiedenis van U2 en leadzanger Bono  in het bijzonder. Iets opmerkelijks kwam ik tegen in een kerk, waar zich nu een bar en restaurant bevindt. Het hoofdbureau van toerisme is eveneens in een kerk gelokaliseerd. De meest gezichtsbepalende kunstuiting is de Spire of Dublin, een spijker met een hoogte van 121.2 meter (vermeend het hoogste kunstwerk ter wereld) met vele bijnamen, en een object waar de gemiddelde Dublinner heel weinig mee op heeft.

De beste hop on hop of service die ik ken is zonder twijfel die van Dublin Bus. Komisch, of beter hilarisch, live, leukste buschauffeurs die je zult tegenkomen en spotgoedkoop.

Wat kort maar hier moet ik het bij laten, morgen ochtend vroeg gaat mijn eenzame tocht weer verder.

Als aanvulling op het bovenstaande enkele foto's in het mapje Dublin (Éire).