Hanoi, Vietnam

Ik kan me niet helemaal voor de geest halen hóe het er precies uitzag, maar ik kwam aan in een ander Hanoi (de hoofdstad van Vietnam) dan dat ik in 1992 verliet. Bij mijn visumaanvraag in Vientane werd ik zeldzaam onbeschoft benaderd. In 2010 bestond de stad 1000 (duizend) jaar! De afgelopen week was het hier koud en somber druilerig weer. Het straatbeeld wordt gedomineerd door brommers, heel veel brommers. En ongeveer elke minuut vraagt iemand: “moterbike OK?” (uitnodiging om tegen betaling mij ergens naar toe te brengen), ik vind die dingen echter doodeng. Dus heb ik als ik echt ver moest, of als ik iets niet kon vinden (ik had de eerste dagen enorme moeite met me te orienteren) gebruik moeten maken van taxi’s, en, ik was gewaarschuwd, maar één keer mistrof ik een taxi met een meter waarmee geknoeid was, en die meter ging HARD; zodra ik het door had heb ik gemaand de man te stoppen, heb de vergunning + kentekenbewijs van de man’s taxi genoteerd, met de belofte een bezoek aan de politie te maken (wat ik niet gedaan heb; daar ben je zomaar een dag mee kwijt, maar zo worden volgende toeristen óók de dupe).

Behalve het fascinerende straatbeeld is er hier veel te doen; musea en dergelijke. Allereerst heb mijn repect betuigd aan Ho Chi Minh in het Ho Chi Minh mausoleum (aldaar ligt de man opgebaard), daarna het Ho Chi Minh museum bezocht, wat een groot eerbetoon is aan de man. Naast andere musea was het meest bijzondere museum wat ik heb bezocht het Womenmuseum; echt een aanrader.

De geschiedenis van Vietnam kent veel tragische momenten, de meest recente de vietnamoorlog (extreem wreed). En het verdriet is enorm voor de families van de gevallenen van Noord Vietnam, van Zuid Vietnam, de fricties tussen noord en zuid maar ook van de families in de Verenigde Staten die hun naasten verloren. Zover ik weet zijn de betrekkingen tussen Vietnam en de VS genormaliseerd. Vraag is of deze oorlog het waard was gevoerd te worden? Mijn mening is dat de Fransen, maar daarna de Amerikanen niets te zoeken hadden in dat land. Het was een o.a. een strijd aangaande ideologien; communisme – kapitalisme. En nu ruim 35 jaar later zie je enerzijds kenmerken van een socialistische staat, pragmatisch, maar vooral een markteconomie, per ongeluk liep ik nog tegen de Hanoi Stock Exchange op, met een replica in marmer van de “bull of Wallstreet”. Bij diverse banken zie je tickertapes met de laatste koersen.

Nog een aantal kleine weetjes; het alfabet hier is afgeleid van het westerse, echter met eindeloos veel accenten (streepjes, dakjes, ribbeltjes), de taal is 6 tonig, dus uiterst moeilijk voor een westerling. De valuta is de DONG, waarvan er ongeveer 20.000 in een dollar gaan, ik was dus weer heel even miljonair. In 1992 was de koers ongeveer hetzelfde; maar was het grootste biljet 20.000 Dong (1 dollar). Als je toen een bank binnenliep zag je echte metershoge bergen Dong!

Enkele foto’s in het mapje Hanoi.