Jaipur: Stad in roze

Vrijdag 11-11 begon ik aan mijn eerste treinreis (al probeerde enkele slinkse Indiërs mij dit te verhinderen met het verhaal dat de trein deze dag niet zou vertrekken, overigens heel overtuigend, en dat zij wel zouden helpen mijn reis om te boeken; waarbij deze lieden daar natuurlijk financieel wijzer van worden: en zo gaat het nou de hele dag) De trein is schat ik de laatste 10 jaar niet écht goed schoongemaakt, we werden verzorgd met thee, een schattig ontbijtje, krant, water, en ik kon op de achterkant van het suikerzakje uitrekenen dat deze trein in ieder geval niet rendabel is. De tocht zelf voerde langs sloppenwijken en door veelal droog en troosteloos landschap.

Jaipur (met ruim 2.5 miljoen inwoners; groot en uitgespreid) wordt ook wel de pink city genoemd, waarschijnlijk omdat de gebouwen in de ommuurde binnenstad grotendeels roze zijn. Het is hier minstens zo’n puinhoop, chaotisch en vervuild als in Delhi, her en der vuilnisbelten midden in de stad, langs de weg of waar dan ook, stront van koeien, paarden, geiten, duiven, apen, kamelen olifanten, honden, mensen; afgetopt met een zeldzaam penetrante urine lucht op veel plaatsen. (Als ik mij ’s avonds een douche neem komt er gitzwarte prut uit mijn neus en oren, naast een zwaar geïrriteerde keel) De armoede die ik ben tegengekomen is schokkend. Verschrikkelijk veel mensen leven op straat, vervuild, kinderen zonder kleren, mensen met etterende open wonden die in een ziekenhuis zouden moeten liggen. Net als in 1987 ben ik ook enkele “tandartsen op straat” tegengekomen, lieden met een vies kleedje langs de kant van de weg, met wat tangen, spiegeltjes en andere tandartstoebehoren naast nog wat oude kunstgebitten.

Er is hier zóveel te zien dat een citytour onvermijdelijk was, en dat was weer sjezen en achter de gids aanhollen. Jaipur was een “Maharadjadom”, ofwel een soort koninkrijk. Dus de omgeving is bezaaid met heel veel imponerende gebouwen, vaak zelfs extreem fraai vormgegeven, maar verder geheel nutteloos zoals paleizen (eentje notabene aangelegd in kunstmatige meren), meerdere forten op heuveltoppen en anderszins (in één van deze forten bevindt zich “het grootste kanon ter wereld”, volgens de trotste gids). Op mijn vraag aan de gids hoe dit alles dan gefinancierd werd; uiteraard belastingheffing, of beter uitknijpen van de bevolking (Ik heb het niet zo op koningshuizen; de arrogantie zich verheven te voelen boven de rest). Heden ten dage worden enkele van deze forten bewoond door apen (echt waar), maar ik weet niet zeker of dat een genetische kwestie is. Één van deze Maharadja’s was erg groot; meer dan 2 meter, breed 1 meter 20, meer dan 250 kilo wegend, en hij zou elke ochtend goed zijn voor een ontbijt van 10 kilo. Dit weet ik omdat enkele kledingstukken van gigantische omvang waren tentoongesteld in het City Palace. Deze zelfde Maharadjagrootheid was getrouwd met 108 vrouwen (?koningshuizen?.

Ik heb hier verassend genoeg nog iets aan mijn spaans kunnen doen; bij twee gebouwen (Jantar Mantar + Hawa Mahal) kon ik een audiogids in spaans huren (een apparaat dat verteld over genummerde plekken in een gebouw of museum; zo vaak je wilt)

Erg indrukwekkend vond ik “Jantar Mantar”, een observatory ofwel observatiestation voor tijdmeting, waarnemen gang van planeten en het heelal. Een plek met zeldzaam ingenieuze apparaten waar ik niets van begreep, maar het spaans kon ik voor 90% volgen. Voor sterrenkundigen moet dit een paradijs zijn

Een ander gebouw wat ik met audiogids heb verkend is Hawa Mahal, palace of winds. In dit gebouw verbleven de vrouwen van de maharadha’s, die “natuurlijk niet naar buiten mochten, noch door het volk worden gezien” (?koningshuizen?). Deze vrouwen konden vanuit dit gebouw achter piepkleine venstertjes toch iets van het straatleven meekrijgen. Zowel van de achterkant als van straatzijde een erg fraai vormgegeven gebouw (eerste smurfenfoto).

Voor mensen die van musea houden, is Albert Hall, het stadsmuseum een absolute must, met de meest uiteenlopende collecties.

Over het hedendaagse straatleven kan ik nog vermelden dat ik nog steeds moeten wennen aan het linksrijdend verkeer, al neemt de plaatselijke bevolking deze regel niet altijd even serieus, en dat oversteken een uiterst hachelijke onderneming is. Alles bij elkaar, de chaos, drukte, prikkels etc. etc., maakt dat reizen in India voor mij  toch wel een moeilijke uitputtende onderneming is, en het ligt op de grens van wat ik aan kan.

Enkele fotoos in het mapje Jaipur.

Hartelijke groet, en tot mijn volgende bericht,

Paul