Jordanië

"Welcome to Jordan", met het onontkoombare verzoek JOD 40 (€ 50,-- )  in de staatsruif te deponeren (de kosten van het visum in Jordaanse Dinar).  De volgende dag liep ik vol enthousiast naar de Acropolis van Amman: de Citadel, probeert men mij aldaar uit te leggen dat het Ministerie van Binnenlandse zaken de dag tot  "public holiday" had verheven i.v.m. de sneeuwval; ofwel "Jordanië is gesloten".   Ik kijk naar boven, staar naar de zon, en wist niet wat ik  moest denken...     Het was wel mogelijk het Romeinse theater  vlakbij  te bezoeken, en enkele musea.   Daarna ondernam ik de hele lange wandeling naar het toeristenkantoor, ondertussen begon het wel erg intens te regenen (~10 cm per uur), kom ik daar aan, enorm gebouw, loop door metaaldetector, gaat af, geen reactie,  begane grond, geen mens, 1e verdieping niemand te bekennen, 2e etage, 3e, 4e.... ik had de hele inventaris mee kunnen nemen.   

De volgende dag werd ik wakker, en warempel Amman, de rommelige  beige  gekleurde hoofdstad, en de rest van Jordanië was bedekt met een dikke laag sneeuw, iets wat je niet zo snel verwacht in het Midden Oosten. Het openbare leven lag ook bijna helemaal stil, en het de dagen daarna was het vrij lastig je te verplaatsen in alle witte modder in deze zeer heuvelachtige stad. Ongewoon als het was gaf het wel een extra soort charme aan deze bestemming.

Als dagtripje (met de bus; ik heb het weer overleefd)  heb ik nog de ruïnes van Jerash  bezocht, en ik denk dat ze in Rome jaloers zullen zijn op zowel de oppervlakte van de site als wel wat er nog van over is.

De hoofdreden van mijn bezoek vindt wederom zijn oorsprong in het jaar 1992, iets wat ik had te vervullen, toen een  medewerker van de Nederlandse ambassade van Jordanië mij vertelde over Petra. Om daar te komen moet je met de bus, en ondertussen ben ik van mening dat de regisseur van het TV programma "Blik op de weg"  uit zijn functie ontheven moet worden; dat programma moet je in deze regio opnemen, dan krijg je pas "spannende televisie".

Petra  (hetgeen in het Grieks "rock" betekent) was een Nabateense stad herontdekt in 1812 door de Zwitser Jean  Louis Burckhardt; voor verdere geschiedenis verwijs ik naar het wikipedia artikel over Petra.

Voordat je de daadwerkelijke 'oude stad' bereikt loop je door een anderhalve kilometer, soms slechts een meter smalle, hoge rotsformatie, als ware het een canyon. Aan het eind zie je de  roze tempel Al-Khazneh, Treasury genoemd (Voorgaande wordt  gebruikt in de film van Indiana Jones and the Last Crusade).  Daarna kan je dagenlang wandelen in een enorm zanderig, rotsachtig gebied met allerlei gebouwen en graftombes voornamelijk uit zandsteen gehouwen. Meest opmerkelijke is een Romeins theater dat in zijn geheel uit steen is gesneden, ruimte biedend aan zo'n 6000 mensen. Na de "Treasury" is het klooster Ad-Deir het meest bewonderde, na een lange klim van ruim een uur. Bij zonsondergang krijgt het gebeid een mooie rode gloed over zich. Extra sfeerrijk zijn de momenten als de Adhan klinkt, de oproep tot gebed. Meeste mensen bezoeken de bezienswaardigheid meerdere dagen; ik was er drie dagen.

Jordanië is een land dat ik echt nadrukkelijk kan aanbevelen als vakantiebestemming, de mensen  zijn onwerkelijk vriendelijk; volgens mij zijn het de Ieren van het Midden Oosten, en er zijn er "veel te weinig" van.  Er zijn  veel bezienswaardigheden, waaronder ook de top attractie de Dode zee, talloze kastelen, prachtige woestijnlandschappen en natuurreservaten.

Enkele foto's in het mapje Jordanië.