Salta->Villazón->Op weg naar Uyuni

Vrijdag 16 juli ging ik per bus verder naar het noorden (vanuit Salta). De koudegolf maakte dat het daar sneeuwde, terwijl normaalgesproken het een graad of 17 behoort te zijn. (Het sneeuwde in bijna geheel Argentinië) Na een uurtje of 8 in de bus kwam ik aan in het  grensstadje La Quiaca, vanwaar ik gelijk de grens ben overgestoken naar Villazón (hoogte 3700 meter dus koud), in, jawel, Bolivia (het is nooit mijn bedoeling geweest hier terug te keren). De tegenstellingen kunnen niet groter zijn tussen de laatste 3 landen waar ik geweest ben (Uruquay, Chili en Argentinië) en het armste land van de regio Bolivia. De bevolking is anders, de straten, de huizen etc. etc. Wederom een cultuurshock, al is dit het Zuid Amerika dat ik het beste ken.

Zaterdag 17 juli wilde ik door naar Uyuni met de trein, maar dan had ik 's morgens om 6.00 in ongeveer 10 a 15 graden vorst in de rij moeten gaan staan voor een station dat om 8.00 opengaat om een kaartje te kopen voor een trein die om 15.30 's middags vertrekt. Wachten is niet mijn kernkwaliteit. In plaats daarvan was ik net op tijd om een kaartje te bemachtigen om met de een bus te gaan die net uit de hel was nedergedaald. Het werd een barre tocht, eerst door prachtig landschap met gekleurde rotsformaties, daarna vooral heel erg veel niets, er groeit niet veel op 4000 meter hoogte, grotendeels woestijn of wat daarop lijkt. Harde rukwinden, heel veel zand. De laatste 100 kilometer ontbrak het voor een groot gedeelte aan weg; de bus hobbelde voort over de vlakte. Ik schrok toen we aankwamen, het gehucht Uyuni (3700 mt)  met een aantal foeilelijke deprimerende gebouwtjes in een troosteloze woestijnomgeving met harde windstormen. Een half uur later was het donker, erg koud (het kan hier gauw -20 klein nulletje C worden, al is de thermische sensatie veel kouder), en,,, erg donker, want door de storm was er geen elektriciteit.

Zondag 18 juli was het niet veel beter: hele harde schrale wind, koud, veel zand en geen elektriciteit, in een omgeving waar je zo snel mogelijk weg wilt. (Er zijn mensen die hier wonen!)
Een oplettende lezer zal zich afvragen, waarom doet Paul (en zovelen anderen met hem) zo'n ontzettende moeite en inspanning om naar een verschrikkelijk koud en lelijk gehucht te gaan in een onherbergzaam gebied? (De volgende keer kom ik hier op terug) Ik heb getracht in gang te zetten om op tour te gaan de volgende dag; ik ben benieuwd wat het wordt als het al door gaat.

Woensdag 21 juli: Ondertussen zit ik alweer in San Pedro de Atacama, gelegen in Chili, alwaar ik vandaag ben aangekomen.

(Voor diegenen die mij tussen zaterdag 17 en woensdag ochtend 21 juli mij een sms (of email hebben gestuurd), ik ben in een gebied geweest waar geen ontvangst van sms of email onmogelijk is)

Drie fotoos in het mapje Salta->Villazón->Op weg naar Uyuni