Shkodër (Albanië)

Shkodër is een klein stadje, vlak over de Montenegrijns/Albanese grens, gelegen aan het Skadar meer, omringd met sneeuw  bedekte bergen. Sinds de middelbare school werd ik gefascineerd door Albanie, waarschijnlijk door haar mysterieuze geslotenheid. De naoorlogse geschiedenis wordt gekenmerkt door een communistische staatsvorm, eerst gelieerd aan de Sovjet Unie, waar het in 1961 mee brak. Daarna verbond het land zich met communistisch China, en beleefde in de jaren 1966-67 haar eigen culturele revolutie (lees uitroeien godsdienst), samengaand met vergaande beperkingen van alle vormen van vrijheid, afgedwongen door de gevreesde Albanese  geheime politie; de Sigurimi. Na  dood van Mao (1976) en de daarop volgende politieke veranderingen in China ging Albanië na 1978 verder met haar eigen communistische dwaalspoor, totaal geïsoleerd, wat leidde tot rampspoed voor de economie en voedseltekorten.  Veranderingen en democratische ontwikkelingen in andere voormalige  Oostbloklanden maakte de weg vrij voor verkiezingen in 1992.    Sindsdien verloopt het democratische experiment met ups en downs; in het algemeen geldt dat de politieke, economische, sociale en juridische omschakeling van een centraal gestuurd naar een democratisch systeem uitermate gecompliceerd is.

Albanië streeft er nu naar kandidaat lid van de EU te worden. Het enthousiasme schijnt hoog te zijn (89 %; al bleek dat bij navraag her en der tegen te vallen), en er zijn EU informatiebureaus om issues aangaande de EU uit te leggen aan de bevolking. Het zou in Nederland ook een heel goed idee zijn om nut en noodzaak van ons EU lidmaatschap te verduidelijken aan de Nederlandse bevolking; misschien een logische taak voor onze publieke omroep. Helaas moet ik koud constateren dat Albanië nog niet in de buurt is om deel uit maken van de EU, hoe graag ik het deze  natie  met rond de 3 miljoen zielen ook zou gunnen. Corruptie schijnt een enorm probleem te zijn.

Het is wel even schrikken in Shkodër, wat chaotisch, slechte bestrating, vele vele  troosteloze donkere, lege gebouwen, ruïnes, puinhopen, somberheid. Wat verder opvalt is de  Mercedesdichtheid (1 op de 3 auto's is een Mercedes, veelal het land in gesmokkeld). Je moet opletten waar je loopt, daar veel  putdeksels zijn gestolen. Overal licht afval, soms bergen hoog. Één van de  bezienswaardigheden is het Rozafa kasteel, hoog op een berg, met prachtige uitzichten  op de stad, het uitgestrekte Skader meer en de besneeuwde rotsformaties in de nabijheid. Ik ben er drie dagen met de fiets op uitgetrokken, en in een klein bergdorpje werd ik door toeval even leraar Engels voor een groepje scholieren, en zowaar ook onderwijzer Spaans, hetgeen de jongelingen van soaps hadden opgepikt. Het is triest te constateren dat de gebitsverzorging van ouderen, maar ook kinderen erbarmelijk is.

Ik verbleef  in het uitzonderlijk goede Hotel Kaduko, het op één na beste tot nu toe deze reis (na Oslo: maar wel € 50,-- per nacht goedkoper!!!) ; een bed met elektrische deken, en andere disproportionele  luxigheden. De gratis leenfiets was een ideale manier om de omgeving te verkennen. Ik ben ook nog geïnterviewd en op Albanese televisie geweest, al heb ik het zelf niet gezien.

En dan enkele foto's in het mapje "CAMERA GESTOLEN". Dat is dus even flink BALEN. Het is me al vaker gebeurd dat ik in mijn naïeve goedgelovigheid belazerd `wordt, dit maal door een groepje  jongelingen die er op aandrongen een foto van me te maken, om vervolgens met mijn fototoestel weg te rennen. Lang geleden maakte Freek de Jonge hier een grapje over in 1 van zijn shows, naar achter, naar achter, en... weghollen. En dan komt het volgende probleem, aangifte doen. De politie spreekt geen woord Engels, en heeft ook geen enkele zin om aangifte op te nemen. Werken en klaverjassen gaat waarschijnlijk niet samen. Ik denk dat zo'n 12 agenten zich met de zaak hebben beziggehouden zonder iets te doen. Het was een marteling van rond de vier uur, uiteindelijk met een proces-verbaal dankzij de inspanning van de receptioniste van mijn hotel, die zo vriendelijk was te tolken. Het enige is dat ik een Albanees politiegebouw van binnen heb gezien; dat is ook een ontluisterende ervaring, wat een armoede en triestigheid, ik hoef niet in Albanië te wonen, maar de bevolking is er hier mooi klaar mee; ik vrees dat het rechtssysteem héél slecht werkt. Afijn, voorlopig even zonder camera tot ik daarvoor een voorziening heb getroffen. Erg jammer!, maar het is niet anders. Ik ga proberen me niet te laten ontmoedigen.

Tot mijn volgende bericht, met hartelijke groet, Paul