Tirana

Tirana, hoofdstad van Albanië, 2 uur zuidelijk met de bus vanuit Shkodër (ongeveer 100 km). Wat mij verbaasde is de hoeveelheid benzinestations onderweg: honderden (zeker 300), waar geen economisch redelijke verklaring voor is. Na Shkodër was ik voorbereid op iets heel grauw, echter ik werd in positieve zin verbaasd, onder andere doordat het stadsbestuur van Tirana, rigoureus heel veel gebouwen een vrolijk likje verf heeft laten geven.  Het centrum is gemoedelijk maar klein; na 15 minuten kom je al snel in de buitenwijken en wordt het beeld steeds somberder. Er is een grote diversiteit aan bouwstijlen.

Armoede is evident, ik heb werkeloosheidspercentages gehoord van rond de 25%, er wordt gebedeld, waaronder veel kleine verwaarloosde kinderen.  Er zijn veel markten, waaronder iets wat ik volgens mij niet eerder heb gezien, namelijk tweedehands schoenen (iets van 100 kraampjes); schoenen zou ikzelf als laatste 2e hands kopen. Er is ook een erg levendige handel in 2e hands mobieltjes (iets wat mij ook al in Shkodër verbaasde), waarbij je over de herkomst alleen maar kunt speculeren. Daarnaast is het opmerkelijk dat de vele koffiehuizen, bars en restaurants soms vol zitten, ook in de wat chiquere wijk Blloku, hetgeen wijst op grote tegenstellingen tussen arm en rijk in dit voormalige communistische gesloten land. Mij vielen veel dingen op, die "economisch niet kloppen".

Ook hier is de overdaad aan Mercedessen opvallend, voor de val van het communistische regime (1992) waren er slechts rond de 2.000 auto's in heel Albanië. In het National History Museum is een tentoonstelling gewijd aan de periode 1944 tot en met 1992 (ik had het geluk een rondleiding te krijgen in het Engels), en ik ben erg geschrokken wat dit land en haar bevolking heeft moeten doormaken. Geruïneerde economie, tekorten, honger, uitroeien van godsdienst, je niet kunnen uiten, willekeurige vervolging van mensen, veelal intellectuelen, of soms zonder reden, strafkampen, schijnprocessen, liquidaties. De "grote man" achter dit beleid was Enver Hoxha. Zijn paranoïde persoonlijkheid maakte dat het land nu opgescheept zit met zo'n 750.000 bunkers; uit angst voor een buitenlandse invasie, naast eerder genoemde economische achterstand en traumatisch verleden.

Het uitroeien van godsdienst is niet gelukt, je ziet op veel plekken nieuwe gebedshuizen verrijzen van diverse aard, al is de bevolking erg terughoudend zich te uiten over haar religieuze achtergrond, uit vrees voor eventuele latere problemen, met in het achterhoofd de gevoeligheid van religie en etniciteit in de  ruimere regio. Tot ontevredenheid van velen wordt sinds de laatste verkiezingen (6 maanden terug) het land weer geleid door een uiterst linkse regering. Van de overvloed aan overheidsgebouwen verbaasde me hóé groot het ministerie van defensie is.  In grote steden in het land zijn EU infopunten, 89% van de bevolking zou zich willen aansluiten bij de EU, maar ik heb dat enthousiasme niet zo gemerkt. Verder konden EU infopunten vele mijner vragen niet beantwoorden, mede door de gevoelige recente geschiedenis.

Van de dingen te doen is één van de leukste de kabelkar naar berg Dajti, al kon ik vanaf daar niet veel zien door tegenzittend weer , en de wandelroutes zijn beperkt. Bevolking is trots op de van Albanese oorsprong Moeder Thereza, je komt "haar overal tegen in verschillende uitingen".  The National Art Gallery is erg interessant, omdat het grootste deel van de collectie bestaat uit "socialistisch communistische kunst", iets wat je slechts op enkele plekken ter wereld zult aantreffen (China, Myanmar, Noord Korea).

Dan nog wat laatste  observeringen, Albanese mensen zijn  in het algemeen klein, ik weet niet of er verband is met recente geschiedenis, de politie is bijzonder actief met het schrijven van bonnen. Het postkantoor is het meest inefficiënte wat ik ooit heb gezien (nu maar hopen dat kaarten gaan aankomen; ik was een uur bezig met postzegels kopen). Overal in de stad zie je casino's, en geldwisselkantoren met uiterst scherpe tarieven.

Enkele foto's in het mapje Tirana me behelpend met het cameraatje van mijn mobiele telefoon.

Tot mijn volgende bericht, met hartelijke groet, Paul