Solo

Van Bandung ging ik ( 6 juli) verder naar Solo, een treinreis door prachtige  gebieden  en landbouwvelden. Arbeid in de landbouw is grotendeels handmatig; en probeer je voor te stellen hóe zwaar dat werk is in de hitte. Ik trachtte wat te discussiëren met de jonge dame die naast mij zat (gestudeerd in VS, een huis in Bandung en in Yogyakarta, een nanny die voor de kinderen zorgt):  ze had zich nooit gerealiseerd dat landbouw zo arbeidsintensief was, en op mijn vraag of US $ 30,-- (de prijs voor hoogste klasse Bandung -> Solo) voor het treinkaartje niet erg veel was voor “gewone Indonesische mensen vond ze dat wel meevallen, waar ze later op terugkwam.

Ik heb me ooit laten vertellen dat armoede geen populair onderwerp is bij welgestelde Indonesiërs; ik me zelfs begrepen  dat het een belediging is om het onderwerp ter sprake te brengen. Als dat zo is dan lijkt het me  bijna onmogelijk (of crimineel?)  om iets aan armoede en sociale achterstand te doen. PERSOONLIJK ben ik geschrokken van de ARMOEDE in Indonesië!

Solo is een redelijk grote Javaanse (500.000 inw.) stad. Het bijzondere is dat zich hier twee soort van minikoninkrijkjes (Kraton Surakarta en Istana Mangkunegaran) bevinden. Deze mensen hebben (gelukkig) niets meer te zeggen, behalve binnen de muren van hun grondgebied; hun politieke invloed ging verloren met de onafhankelijkheid van Indonesië. Ik vond het nog behoorlijke optrekjes, sowieso interessant te bezoeken, bij de laatst genoemde krijg je een rondleiding, verder staan er een hoop (stoffige) dingen opgesteld, waaronder rijkoetsen (a la gouden koets zonder het goud) waarvan enkele in de vorige eeuw in den Nederlanden zijn gefabriceerd.

Het verkeer in Solo is stukken rustiger dan in Jakarta en Bandung; er is een overvloed aan becaks (fietstaxi’s), en daardoor doet de stad gemoedelijker aan. Er zijn vele markten, waar het erg  druk is, en minstens één hele moderne Supermall, in ieder geval voor Indonesische begrippen. Er zijn hier veel muziek en dansvoorstellingen.

Het schattigste wat ik heb gezien is een soort speeltuin/kermis/zwembad voor kinderen. Relatief oude en eenvoudige attracties brengen de kinderen veel plezier. En wederom leek mij dat de toegangsgelden voor Indonesische begrippen “behoorlijk”  waren. Een dergelijk speeltuin zou bij  Nederlandse jongeren niet aanslaan denk ik.

In Indonesië zijn sigaretten heel goedkoop, en er wordt zo ik dat kan inschatten ontzettend veel gerookt. Er zijn  hier hele speciale sigaretten te koop: kretek (kruidnagel) sigaretten, met een hele doordringende overheersende lucht. Helaas rook ik niet meer, maar ik was verzot op die sigaretten!

Enkele foto’s in het mapje Solo.

Ondertussen ben ik aangekomen (per trein en bus op 10 juli) in het plaatsje  Borobudur, waarover een volgende keer meer. Hartelijke groet, Paul.