Zürich (In der Sweiz)

Maandag 7 april: typisch zo'n dag dat je 's ochtends om 3.30  een half uur naar de halte van de airportbus loopt (terwijl de bars van Belgardo leeglopen met dronken mensen), vandaar met bus  naar de luchthaven, om een paar uur later over de Alpen te vliegen, van de luchthaven met trein naar het centrum, verder met tram naar mijn Bed zonder Breakfast", om een uur later in een boottocht over de "Zürichsee" wederom de Alpen te aanschouwen; ik bevindt mij  dus nu in Zürich, en naïef als ik soms kan zijn dacht ik dat het een dorp was, maar het is de grootste stad van Zwitserland.

Sleutelwoorden zijn klokjes, (zak)messen, chocola en kapitaal, of beter hoe de mens van het laatste gescheiden wordt. Je kunt er niet omheen, Zürich is een prachtige stad, afgewerkt, nauwelijks graffiti, naar elke uithoek rijdt een tram bus trein, of er vaart een boot. Boodschappen doen is een negatieve ervaring waar je doorheen moet, en ik moet nog steeds wennen aan een prijsniveau van een kilo bananen of appelen voor € 4,== etc .etc.  Een meeneempizza kost meer dan € 13,==.

De horizon wordt dus enerzijds bepaald door een prachtig meer met witte sneeuwtoppen op de achtergrond, daarnaast prachtige statige gebouwen en enkele kerken met spitse torens, verder totaal anders dan ik ze de afgelopen maanden gezien heb (orthodox en uitbundig). Zürich was de thuishaven van Huldrych  Zwingli, een reformist, kerken zijn hier kaal en sober, hetgeen mij wel aanspreekt.  Het stikt hier van de musea van een kwalitatief zeer hoog niveau, waaronder bijvoorbeeld het Landesmuseum, fraai gebouw met prachtige tentoonstellingen. Ook bezocht het Zürcher Spielzeugmuseum en Das Tram-Museum Zürich, waar trams staan die in andere landen nog volop in gebruik zijn (bij navraag werd mij verteld dat Zürich veel "verouderde" trams en bussen aan het buitenland doneert). Het stikt van de kunst musea (tientallen, DRUK BEZOCHT,!!)  waar collecties misschien wel in de miljarden lopen, maar mij kon het niet bekoren. Toegangsprijzen zijn hoog, maar ik had een ZürichCARD gekocht, achteraf een zeer verstandige investering, daar je gratis toegang heb tot alle musea en openbaar vervoer.

De sobere boodschap van Zwingli tref je niet aan in de winkelstraten, extravagantie is het kernwoord, peperdure horloges, sieraden, kleren, scheermessen en wat al niet meer; je weet niet wat je ziet. Zo zag ik bijvoorbeeld een hoes voor een tablet voor bijna € 9000,= en nu zou ik uren kunnen doorgaan. Bij mijn bezoek aan Beyer Uhrenmuseum & winkel werd ik gecharmeerd door collectie en rondleiding (zeer fraai), maar tevens een aantal cliënten van een onbeschrijfelijke verwaandheid. Bij vele winkels was het duidelijk dat ik niet welkom was, in de norse ogen kijkend van de 2.20m beveiligingsbeambten, en ook mijn bezoek aan de grote UBS bank werd niet gewaardeerd.  In de toeristengidsen is o.a. opgenomen een tabel van diverse pagina's in welke winkels je een bepaald exclusief merk horloge kunt kopen. Chinezen zijn een belangrijke doelgroep.

In Zwitserland worden  4 officiële talen gebezigd (Duits, Frans, Italiaans en Reto-Romaans), de dienstplicht is er nog niet afgeschaft. Verbazend is dat het democratische stelsel in Zwitserland enerzijds vooruitstrevend is (bijvoorbeeld referenda), maar vrouwenstemrecht werd pas ingevoerd in 1971, na een grote strijd, men vertelde mij ook dat voor een identieke functie vrouwen veelal lager betaald worden. Heel veel werk wordt verricht door buitenlanders,  maar de sfeer jegens hen kan benauwend zijn; ik heb meerdere malen  verbijsterende vormen van "buitenlandertje pesten" gezien, waaronder door de politie.

De economie van Zwitserland is sterk, draait op de bankensector,  farmaceutische & chemische industrie, voedingsindustrie,  productie van precisieapparatuur en natuurlijk de toerismebranche. Zwitserland behoort staat in diverse rijtjes van meest welvarende landen, maar ik zou ik hier niet  willen wonen.

Als aanvulling van mijn verhaal enkele foto's in het mapje Zürich (In der Sweiz).

Tot een bericht vanuit mijn volgende bestemming.